Έπρεπε να φτάσω στα 50 για να μάθω να δίνομαι χωρίς να ξοδεύω τον εαυτό μου
Καθώς φτάνουμε στη μέση της ζωής, η ανατροφοδότηση γίνεται μια ιδιαίτερα σημαντική πτυχή της ψυχικής μας ευημερίας. Τα πρώτα 50 χρόνια μπορεί να είναι γεμάτα με διάφορες περιπέτειες, εμπειρίες, και μαθήματα. Είναι επίσης η στιγμή όπου πολλοί από εμάς αντιλαμβανόμαστε την αξία του να δίνουμε χωρίς να προσπαθούμε να επιβεβαιώσουμε τον εαυτό μας ή να ικανοποιήσουμε την επιθυμία μας να ξοδέψουμε.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης μισής της ζωής μας, συχνά δίνουμε προτεραιότητα στην ανάξια έννοια του χρήματος και της αντιστάθμισης. Αναζητούμε την επιβεβαίωση από τους άλλους, συχνά δαπανώντας υπέρμετρα για αντικείμενα και εμπειρίες που μπορεί να μην είναι πραγματικά σημαντικά για εμάς. Όμως, όταν φτάνουμε στα 50, πολλοί από εμάς αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η πραγματική ευημερία προέρχεται από τη διάθεσή μας να δίνουμε και να είμαστε γενναιόδωροι, χωρίς την ανάγκη για εξωτερική επιβεβαίωση.
Η αυτοσυνειδησία που έρχεται με τη μέση ηλικία μπορεί να είναι ένα πολύτιμο δώρο. Αντί να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, αρχίζουμε να εξετάζουμε τι πιστεύουμε εμείς για τον εαυτό μας και ποιες αξίες θέλουμε να ακολουθούμε. Αντί να ξοδεύουμε αδιάκριτα, μαθαίνουμε να επενδύουμε τον χρόνο μας, την ενέργειά μας και τους πόρους μας σε αυτά που πραγματικά μας ενδιαφέρουν.
Η διαδικασία αυτή ανοίγει τον δρόμο για την εξερεύνηση της αληθινής αυθεντικότητας μας. Στα 50 μαθαίνουμε να είμαστε αυθεντικοί χωρίς την ανάγκη να αναπαράγουμε στυλ ή συμπεριφορές που δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική μας ουσία. Αρχίζουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας με πάθος και να αγαπάμε τους άλλους με ανοικτή καρδιά, χωρίς την ανάγκη να εξαρτώμαστε από το τι μπορούν να μας προσφέρουν.
Στην μέση ηλικία, μπορεί να είναι που ανακαλύπτουμε τη χαρά της απλότητας. Επικεντρωνόμαστε στις σχέσεις, τις αξίες και τις εμπειρίες που μας γεμίζουν και μας εμπνέουν. Συνειδητοποιούμε ότι η αληθινή πλούσια ζωή πηγάζει από το να είμαστε αυτοί που πραγματικά είμαστε, αντί να προσπαθούμε να είμαστε κάτι που δεν είμαστε για να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των άλλων.
Εδώ και λίγο πριν τα 50, μάθαμε να δίνουμε προσοχή στις πράξεις και όχι στα λόγια. Αντί να κρίνουμε ανθρώπους από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας, τους δίνουμε την ευκαιρία να μας αποδείξουν την αξία τους με τις πράξεις τους. Δεν προσπαθούμε πλέον να αλλάξουμε τους άλλους, αλλά τους αποδεχόμαστε όπως είναι.
Κάνουμε επιλογές στον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε να συνυπάρχουμε με τους ανθρώπους. Δεν αποδίδουμε πλέον προσοχή σε άτομα που δεν αξίζουν την παρουσία μας και αναγνωρίζουμε ότι η ζωή είναι πολύτιμη για να χάνεται σε άσκοπες σχέσεις. Απολαμβάνουμε τη μοναχικότητά μας και εκμεταλλευόμαστε κάθε στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Προτιμούμε την αυθεντικότητα και την ουσία πάνω από την επιφάνεια. Δεν αναζητούμε επιβεβαίωση από τους άλλους, αλλά αγαπάμε και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι. Με ψυχραιμία αντιμετωπίζουμε τους φόβους και τις αδυναμίες μας, ενώ δίνουμε χωρίς όρους και αγαπάμε ανοικτά.
Στα πενήντα, μαθαίνουμε να ζούμε με σοφία, αγάπη και αυθεντικότητα. Καθώς διασχίζουμε το ημίχρονο της ζωής μας, επιλέγουμε να δίνουμε βάρος στον πυρήνα των σχέσεών μας, στον πυρήνα της ζωής μας. Και, με αυτήν τη σοφία, η ζωή μας γίνεται πιο αφόρητη, πιο ενδιαφέρουσα, και, πάνω απ’ όλα, πιο ικανοποιητική.
Οι πενηντάρηδες που έμαθαν να δίνουν χωρίς να ξοδεύονται έχουν ανακαλύψει την αληθινή ευημερία, αφού ακολουθούν την καρδιά τους και ζουν με αφοσίωση στην αλήθεια τους. Αυτό το μάθημα είναι πολύτιμο και μας υπενθυμίζει ότι η αληθινή πλούσια ζωή πηγάζει από το να δίνουμε αγάπη και υποστήριξη χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς να ξοδεύουμε τον εαυτό μας.
