26 Ιστορικοί και Φρικαλέοι Πίνακες, μόνο για γερά στομάχια
Μπορεί ένας πίνακας ζωγραφικής να είναι σαν εφιάλτης;
Προειδοποίηση: Οι παρακάτω 26 πίνακες είναι τρομακτικοί, αηδιαστικοί, ανατριχιαστικοί.
Θα δοκιμάσουν τους πιο απόκρυφους φόβους σας…
Καλό θα ήταν να μην τους δουν ανήλικοι κι ευαίσθητα άτομα.
26 Ιστορικοί και Φρικαλέοι Πίνακες, μόνο για γερά στομάχια
Οι τρώγοντες ρικότα (μαλακό τυρί) – Βιτσέντζο Κάμπι (1580)
Ο Εφιάλτης – Χένρι Φουσέλι (1781)
O μάγειρας – Τζουζέπε Αρτσιμπόλντο (1570)
Παιδί από τη Βουλγαρία τρώει έναν αρουραίο – Σαλβαδόρ Νταλί (1939)
Νεαpό κοpίτσι τρώει ένα πουλί (Η ευχαρίστηση) – Ρενέ Μαγκρίτ (1927)
Δύο γέροι τρώνε σούπα – Φρανθίσκο Γκόγια (1823)
Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του – Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς (1638)
Μέδουσα – Καραβάτζο (1598)
Ο πίνακας του Caravaggio παίρνει τη μορφή ασπίδας και η Μέδουσα παρουσιάζεται στιγμιαία ζωντανή και τρομαγμένη. Ο θρύλος λέει ότι ο Καραβάτζιο χρησιμοποίησε το είδωλό του ως μοντέλο.
Kομμένα κεφάλια – Τεοντόρ Ζερικώ (1818 – 1819)
Eκείνη μοιάζει λες και μόλις αποκοιμήθηκε στο μαξιλάρι της ενώ εκείνος σαν να ροχαλίζει δυνατά. Εκτός βέβαια από το ότι τα μάτια του είναι ορθάνοιχτα, κι αποσβολωμένα από τον τρόμο βλέποντας τη στιγμή του θανάτου.. Αυτές οι δύο ψυχές, αυτά τα δύο κεφάλια, αυτά τα δύο αντικείμενα, μοιάζουν με λείψανα μιας εκτέλεσης.
Ο Διομήδης κατασπαράζεται από τα άλογά του – Γκυστάβ Μορώ (1865)
Τα άλογα του Διομήδη ήταν τέσσερα όντα της ελληνικής μυθολογίας. Είναι κυρίως γνωστά μέσα από τις διηγήσεις για τον Ηρακλή, καθώς η σύλληψη τους αποτέλεσε τον όγδοο άθλο του.
«Σπουδή βασισμένη στην προσωπογραφία του πάπα Ιννοκέντιου Ι’ του Βελάσκεθ» – Φράνσις Μπέικον (1953)
O Φράνσις Μπέικον αναζητά το σύμπαν, την κακή όψη της ζωής και την τραγωδία της ύπαρξης. Η κοινή οπτική του προσώπου εξαφανίζεται, η φαινομενική ολότητα της προσωπικότητας του ατόμου συνθίβεται. Παραμένουν μόνο θραύσματα, κάτι περισσότερο από απλά ίχνη, ικανά για πλήρη, ξαφνική και βίαιη ταυτοποίηση.
Η φιγούρα που «ουρλιάζει», που «πασχίζει» μπροστά στον θεατή προκαλεί έντονα συναισθήματα ενώ παρά τη βαρύτητα του θεάματος, ο θεατής δεν μπορεί να πάρει το βλέμμα του από το έργο κυρίως εξαιτίας της γοητευτικής αισθητικής που παρουσιάζει η τεχνική του καλλιτέχνη.
Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου – Ματίας Γκρύνεβαλντ (1600)
Ο φιλεύσπλαχνος αυτός πίνακας κοσμούσε τον τοίχο ενός ιδρύματος για ασθενείς παραμορφωτικών ασθενειών, γι’ αυτό και το σχήμα των δαιμόνων μοιάζει με κακοσχηματισμένες σκέψεις. Επίσης, ένας δαίμονας παρουσιάζεται πληγιασμένος και με γκρι δέρμα, συμβολίζοντας την ασθένεια. Ο πίνακας θεωρείται ότι ουσιαστικά αμφισβητεί την υπερβολική σωματική καταπόνηση, που επηρεάζει την ψυχική υγεία.
Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του – Φρανθίσκο Γκόγια (1819-1823)
H επιβολή του μυαλού πάνω στην ύλη – Ότο Ραπ (1973)
Η σφαγή των αθώων – Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς (1611-1612)
Η σφαγή των νηπίων απεικονίζει το επεισόδιο της βιβλικής σφαγής της Βηθλεέμ, όπως αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου.
Δαβίδ με το κεφάλι του Γολιάθ – Καραβάτζιο (1607)
Η μονομανία της ζήλιας – Θεόδωρος Γκεγικό (1822)
Η “παράφρων γυναίκα” , έχει το στόμα της τεταμένο, τα μάτια της κατακόκκινα από τον πόνο. Ένα από τα πολλά πορτρέτα που έφτιαξε ο ζωγράφος με ψυχικά ασθενείς τα οποία βγάζουν μια περίεργη υπνωτιστική δύναμη.
Ο θάνατος του Μαρά – Έντβαρτ Μουνκ (1907)
Έντβαρτ Μουνκ – Η Κραυγή
Η Κραυγή είναι μία σειρά από εξπρεσιονιστικούς ζωγραφικούς πίνακες του Νορβηγού Έντβαρτ Μουνκ , που απεικονίζει μια αγωνιούσα μορφή με φόντο ουρανό σε χρώμα κόκκινο του αίματος. Θεωρείται από μερικούς πως συμβολίζει το ανθρώπινο είδος κάτω από τη συντριβή του υπαρξιακού τρόμου . Το τοπίο στο υπόβαθρο είναι το Οσλοφγιόρντ, όπως αυτό φαίνεται από το λόφο του Ekeberg, στο Όσλο.
Κόλαση ή Τρίπτυχο της γήινης ματαιοδοξίας και θείας σωτηρίας – Χανς Μέμλινγκ (1485)
Η εκδορά του διεφθαρμένου δικαστή Σισάμνη- Τζέραλντ Ντέιβιντ (1498)
Η εκδορά του διεφθαρμένου δικαστή Σισάμνη από τον Gerard David βασίστηκε σε μια ιστορία του Ηροδότου για έναν δικαστή, ο οποίος δωροδοκήθηκε κι έβγαλε μια άδικη ετυμηγορία. Ως τιμωρία, ο βασιλιάς τον έγδαρε ζωντανό.
Η εκδορά του Μαρσύα – Tισιανός (1570–1576)
Ο Μαρσύας έπαιζε τον διπλό αυλό και καυχήθηκε πως υπερτερούσε του Απόλλωνα στη λύρα ή την κιθάρα και προκάλεσε το θεό σε αγώνα. Διαιτητές ορίστηκαν οι μούσες, ο λαός της Νύσης, το όρος Τμώλος και ο βασιλιάς της Φρυγίας Μίδας.
Ο Απόλλων νίκησε την «κιθάραν στρέψας» πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει ο Μαρσύας με τους αυλούς. Κατά τον Διόδωρο το Σικελιώτη, ο θεός νίκησε επειδή τραγούδησε με τη συνοδεία λύρας, ενώ ο Μαρσύας αδυνατούσε να κάνει το ίδιο με τον αυλό. Η προσυμφωνημένη τιμωρία ήταν τρομερή. Ο Μαρσύας γδάρθηκε ζωντανός, κρεμασμένος από δένδρο και από το δέρμα του κατασκευάστηκε ασκός.
O θάνατος κι ο φιλάργυρος – Ιερώνυμος Μπος (1516)
Ο Θάνατος κι ο Φιλάργυρος του Ιερώνυμου Μπος είναι ένα ανατριχιαστικό παράδειγμα της φράσης “Memento Mori” (θυμήσου το θάνατο).Αυτό το είδος της τέχνης υπενθύμιζε στον θεατή τη βεβαιότητα του θανάτου και την ματαιότητα της επίγειας ζωής.
Δάντης και Βιργίλιος στην Κόλαση – Ουιλιάμ-Αντόλφ Μπουγκερώ (1850)
Ο πίνακας περιγράφει με ζοφερά χρώματα μια σκηνή εμπνευσμένη από την Κόλαση της Θείας Κωμωδίας του Δάντη. Ο θεατής είναι μάρτυρας μιας πολύπλοκης σκηνής, της οποίας επίκεντρο είναι ένα στιγμιότυπο της ανελέητης πάλης δύο καταραμένων ψυχών, του Καπότσιο που αμάρτησε γιατί ήταν αιρετικός και επιδίδονταν στην αλχημεία, και του Τζιάννι Σκίκκι, ο οποίος προκειμένου να σφετερισθεί την κληρονομιά ενός νεκρού δεν δίστασε να καπηλευθεί την ταυτότητά του.
Ο Δάντης με τον Βιργίλιο στέκουν στα αριστερά παρακολουθώντας με φρίκη, ενώ ο Τζιάννι Σκίκκι επιτίθεται με μανία στον Καπότσιο συνθλίβοντας και σχεδόν ξεσκίζοντάς τον. Ένας νεκρός κείτεται στο χώμα, ενώ στα παρασκήνια διαδραματίζονται άλλες τρομακτικές σκηνές. Ένας δαίμονας πετάει στον αέρα σαρκάζοντας
Ο αποκεφαλισμός του Ολοφέρνη από την Ιουδίθ – Καραβάτζο
Κεν Σέρρι – 1995
Οι πίνακες του Κεν Σέρρι από την Σκωτία ασχολούνται κατά κύριο λόγο με το πώς το ανθρώπινο σώμα επηρεάζεται από την ασθένεια , τη γήρανση και τη σωματική κάκωση. Ο συγκεκριμένος υποτίθεται ότι είναι η αυτοπροσωπογραφία του.
[via]
