Το πρόσωπο της μετανάστευσης του παρελθόντος
12 εκατομμύρια άνθρωποι έφτασαν στο Ellis Island στην Νέα Υόρκη από το 1892 μέχρι το 1954 για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στις ΗΠΑ, συχνά ντυμένοι με τα καλά τους.
Ένα κομμάτι Ιστορίας και ανάμεσα τους και Έλληνες
Τα πορτρέτα δείχνουν μετανάστες με τις παραδοσιακές τους φορεσιές, ανάμεσα τους στρατιωτικές στολές από την Αλβανία, καπέλα από την Ολλανδία και φορεσιές των Sami από τις αρκτικές περιοχές.
Το πρόσωπο της Μετανάστευσης του Παρελθόντος
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν ανάμεσα στο 1906 και το 1914 από τον ερασιτέχνη φωτογράφο Augustus Francis Sherman, τον επικεφαλής γραμματέα μητρώου στο Ellis Island, τον πιο πολυάσχολο σταθμό μεταναστών στην χώρα. Το 1907 κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν στο National Geographic.
Οι ειδικοί από το Dynamichrome πρόσθεσαν χρώμα στις φωτογραφίες αυτές και τους έδωσαν ζωή, χρησιμοποιώντας ιστορικές αναφορές για να διαλέξουν τα σωστά χρώματα, όπως καρτ-ποστάλ της εποχής και έγχρωμες φωτογραφίες από μεταγενέστερη εποχή. O χρωματισμός μας βοηθά να φανταστούμε το ζωντανό μεγαλείο αυτών των πολιτιστικά σημαντικών φορεσιών.
Οι φωτογραφίες είναι μέρος του βιβλίου “The Paper Time Machine”, το οποίο χρηματοδοτείται από δωρεές του κοινού. Δείτε παρακάτω πώς έγιναν οι φωτογραφίες αυτές μετά τον χρωματισμό μαζί με τις περιγραφές του Dynamichrome.
Γυναίκα από την Λαπωνία, γύρω στο 1910
“Το Gakti είναι η παραδοσιακή φορεσιά των Sami που ζουν στις αρκτικές περιοχές, από την βόρεια Νορβηγία ως την χερσόνησο Kola της Ρωσίας. Παραδοσιακά είναι φτιαγμένη από δέρμα ταράνδου και μαλλί, ενώ χρησιμοποιείται βελούδο και μετάξι. Το (παραδοσιακά μπλε) πουλόβερ έχει χρωματικά αντίθετες λωρίδες από πλεξούδες, καρφίτσες και κοσμήματα. Τα διακοσμητικά ποικίλουν ανάλογα με την περιοχή και το gakti χρησιμοποιείται σε τελετές όπως γάμοι ή δείχνει αν κάποιος είναι ελεύθερος ή παντρεμένος, αλλά χρησιμοποιούνταν και σαν στολή εργασίας όταν βοσκούσαν τους ταράνδους.”
Γυναίκα από την Ρουθηνία, 1906
“Αυτό το παράδειγμα φορεσιάς από την Ρουθηνία αποτελούνταν από πουκάμισο και μεσοφόρι φτιαγμένο από λινό κεντημένο με παραδοσιακά σχέδια με λουλούδια. Το γιλέκο είναι φτιαγμένο με κομμάτια δέρματος πρόβατου.”
Κοζάκος, περίπου 1906-1914
“Οι Κοζάκοι ήταν διάσημοι πολεμιστές και όταν τραβήχτηκε η φωτογραφία είχαν εξελιχτεί σε πολυάριθμη στρατιωτική τάξη φυλάκων των συνόρων ή αστυνομικών. Ένας Κοζάκος στρατιώτης έπρεπε να έχει τα δικά του όπλα, άλογα και στολή με δικά του έξοδα. Ο κύριος της φωτογραφία είναι πιθανόν στρατιώτης υποδοχής, κάτι που φαίνεται από το μάλλινο καπέλο του και το πράσινο παλτό το οποίο έχει αρχίσει να κιτρινίζει. Πάνω στο παλτό έχει θήκες για μεταλλικές σφαίρες.”
Κορίτσι από την Αλσατία-Λωρραίνη, 1906
“Από την γερμανόφωνη περιοχή της Αλσατίας (σημερινή Γαλλία), ο φιόγκος αυτός, γνωστός ως schluppfkapp, ήταν αξεσουάρ των ανύπαντρων γυναικών. Οι φιόγκοι δείχνουν την θρησκεία αυτού που τους φοράει: μαύρος για τους Προτεστάντες, ενώ οι Καθολικοί προτιμούσαν τα έντονα χρώματα.”
Ρουμάνος βοσκός, 1906
“Αυτό που κυριαρχεί στην φωτογραφία είναι η παραδοσιακή κάπα του βοσκού, sarica, φτιαγμένη από 3-4 δέρματα πρόβατου ραμμένα μαζί με την γούνα από την έξω πλευρά με μήκος κάτω από το γόνατο. Χρησιμοποιούνταν ως μαξιλάρι όταν οι βοσκοί κοιμόνταν έξω. Το δέρμα πρόβατου χρησιμοποιείται και για το cojoc, ένα κεντητό καπέλο με φούντες, δερμάτινες λωρίδες και άλλα μικρά διακοσμητικά στοιχεία. Αυτό το παράδειγμα πιθανόν να μην χρησιμοποιούνταν για πρακτικούς σκοπούς, λόγω της διακόσμησης.”
Ιταλίδα, 1910 περίπου
“Αυτή η παραδοσιακή φορεσιά πιθανότατα φοριόταν στο σπίτι και αποτελούνταν από ένα μακρύ, φαρδύ φόρεμα μέχρι τους αστραγάλους. Από πάνω φοράει ένα κορμάκι με μανίκια δεμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να φαίνονται μερικά κομμάτια της λινής μπλούζας και των χρωμάτων και των υφασμάτων που χρησιμοποιούνταν αναλόγως την περιοχή. Οι εσάρπες και τα πέπλα είναι επίσης κοινό χαρακτηριστικό, ενώ η ποδιά διακοσμημένη με μπροκάρ λουλούδια χρησιμοποιούνταν σε ξεχωριστές περιστάσεις, όπως γάμους.”
Αγόρι από την Ινδία, 1911
“Το topi (καπέλο) φοριέται σε ολόκληρη την Ινδία με τοπικές παραλλαγές και πολιτιστική σημασία και είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στις Μουσουλμανικές κοινότητες, όπου είναι γνωστό ως taqiyah.
Γυναίκα από την Γουαδελούπη, 1911
“Το περίτεχνο καρό κάλυμμα κεφαλιού που φοράει φτάνει ως τον Μεσαίωνα, όταν η ανατολική ινδική πόλη Mandras έγινε γνωστή για τα βαμβακερά της. Αρχικά απλά, μετά με λωρίδες και στην συνέχεια με περίτεχνα σχέδια, τα υφάσματα από το Mandras εξάγονταν και χρησιμοποιούνταν σαν καλύμματα κεφαλιού, ενώ επηρεάστηκαν από την σκοτσέζικη αποικία στην Ινδία και διακοσμήθηκαν με καρό σχέδια. Όπως πολλά καλύμματα κεφαλιού από όλο τον κόσμο, δείχνει και αυτό την οικογενειακή κατάσταση της κατόχου του.”
Αλβανός στρατιώτης, 1910 περίπου
“Το τσόχινο καπέλο χωρίς γείσο είναι γνωστό και ως qeleshe και το σχήμα του ποικίλει αναλόγως την περιοχή, ενώ παίρνει το σχήμα του κεφαλιού αυτού που το φοράει. Το γιλέκο, jelek ή xhamadan, ήταν διακοσμημένο με μεταξένιες ή βαμβακερές κοτσίδες. Το χρώμα και τα διακοσμητικά του ήταν ενδεικτικά της περιοχής και της κοινωνικής τάξης αυτού που το φορούσε. Ο στρατιώτης αυτός πιθανότατα ήταν από τις βορειοανατολικές περιοχές της Αλβανίας, αν κρίνουμε από το κόψιμο της φορεσιάς του.”
Επίσκοπος Ιωσήφ-Βασίλειος, Ελληνορθόδοξος ιερέας, 1910 περίπου
“Η στολή της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας δεν έχει αλλάξει και πολύ. Στην φωτογραφία ο ιερέας φοράει μαύρο ράσο και από κάτω αμάνικο γιλέκο, το οποίο μερικές φορές φοριέται πάνω από το ράσο και είναι γνωστό ως εξόρασο. Στο κεφάλι φοράει το καλυμμαύκι.”
Ολλανδή, 1910 περίπου
“Το μεγάλο καπέλο (μπονέ) το οποίο είναι από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της παραδοσιακής ολλανδικής φορεσιάς, ήταν συνήθως φτιαγμένο από λευκό βαμβακερό ύφασμα ή δαντέλα και μερικές φορές είχε πτερύγια. Η υπόλοιπη φορεσιά, η οποία ποικίλει ανάλογα με την περιοχή, είναι φτιαγμένη από βαμβακερό, λινό ή μάλλινο ύφασμα και είναι διακοσμημένη με κεντητά σχέδια με λουλούδια. Ένα κορμάκι με μανίκια κάλυπτε το πάνω μέρος του σώματος και ήταν σε σκούρα χρώματα τα οποία έρχονταν σε αντίθεση με την πολύχρωμη τουνίκ, όπως φαίνεται στην φωτογραφία.”
Δανός, 1909 περίπου
“Οι Δανοί ντύνονταν απλά, ενώ προτιμούσαν φορεσιές με πιο πολλά διακοσμητικά σε ιδιαίτερες περιστάσεις, όπως γάμοι ή την κυριακάτικη λειτουργία. Όπως και σε πολλές χώρες πριν την βιομηχανοποίηση, τα περισσότερα ρούχα ήταν χειροποίητα από Δανές γυναίκες ή επαγγελματίες ράφτες και ήταν συνήθως φτιαγμένα από μαλλί και λινάρι, τα οποία ήταν ζεστά και οικονομικά. Τα κοψίματα και τα σχέδια ποικίλουν ανάλογα με την περιοχή και τα χρώματα ήταν φυτικά και σε περιορισμένες αποχρώσεις. Οι άντρες φορούσαν αρκετά πουκάμισα κάτω από το σακάκι, ενώ τα ασημένια κουμπιά στο σακάκι και οι άλλες διακοσμητικές λεπτομέρειες δείχνουν τον πλούτο και την καταγωγή κάποιου.”
Ρουμάνος φλαουτίστας, 1910 περίπου
“Αυτό το συγκεκριμένο crojoc – κεντητό παλτό με μακριά μανίκια από δέρμα πρόβατου – είναι πιο απλό από αυτό του βοσκού και πιο πρακτικό για την δουλειά, κάτι που υποδεικνύει ότι ο άντρας ανήκε στην εργατική τάξη, δεδομένης της έλλειψης διακοσμητικών και του ψάθινου καπέλου. Το pieptar, το γιλέκο, το οποίο φορούσαν και άντρας και γυναίκες, είναι φτιαγμένο από δέρμα πρόβατου.”
Αλγέρος, 1910 περίπου
“Η ταυτότητα των Αλγέρων διαμορφώθηκε από τους ιθαγενείς πολιτισμούς των Βερβερών, των Αράβων, της Αφρικής και της Μεσογείου. Το kufiya είναι ένα τετράγωνο ύφασμα το οποίο διπλώνεται σαν τρίγωνο και δένεται στο κεφάλι με ένα iqual, ένα κυκλάκι από μαλλί καμήλας. Το καφτάνι φοριόταν από πολλούς πολιτισμούς και ήταν συχνά φτιαγμένο από μαλλί, μετάξι ή βαμβάκι, αν και ο μανδύας, burnous, ήταν φτιαγμένος από μάλλινο ύφασμα και είχε κουκούλα σε άσπρο ή σκούρο καφέ χρώμα, αναλόγως την περιοχή.”
Βαυαρός, περίπου 1910
“Η παραδοσιακή φορεσιά της Γερμανίας, γνωστή ως trachten, έχει πολλές παραλλαγές αναλόγως την περιοχή. Στις γερμανικές περιοχές των Άλπεων, όπως στην Βαυαρία, οι περισσότεροι σχετίζουν την φορεσιά αυτή με το Oktoberfest. Το γκρίζο σακάκι, γνωστό ως trachtenjanker, είναι φτιαγμένο από μαλλί και διακοσμημένο με κουμπιά από κέρατο και χρησιμοποιούνταν συχνά από τους κυνηγούς στην περιοχή αυτή.”
Νορβηγή, περίπου 1906-1914
“Το bunad είναι ένας γενικός όρος για την παραδοσιακή νορβηγική φορεσιά η οποία είναι ξεκάθαρα νορβηγική, αν και υπάρχουν παραλλαγές ανάλογα με την περιοχή, την παράδοση και τα υφάσματα που είχαν διαθέσιμα. Στην αγροτική Νορβηγία τα ρούχα είναι συνήθως χειροποίητα από μαλλί, αν και χρησιμοποιούνταν και μετάξι ή άλλα εισαγόμενα υφάσματα. Τα διακοσμητικά ήταν περίτεχνα ή λιτά, αναλόγως την περιοχή και την περίσταση. Στο μεγαλύτερο κομμάτι των αγροτικών περιοχών οι γυναίκες κάλυπταν το κεφάλι τους για να δείξουν ότι ήταν παντρεμένες.”
